Toen ik vanaf mijn vijftiende Querelle wekelijks bezocht, was daar Mike Schuurman, de barman die voor altijd bleef. Een enigszins guitige, maar vooral gevatte Alphenaar, die nog steeds de elegantie heeft van een muzikale virtuoos. Toch is Querelle passé en vinden we Mike nu op een steenworp afstand hiervan terug als eigenaar van Hendrick’s Pub, die zich daar met veel succes al ruim elf en een half jaar staande weet te houden. Het bruist weer in de Prins Hendrikstraat. Vorige week donderdag ging ik met hem in gesprek aan de bar in zijn figuurlijke huiskamer. 

Vandaag is je laatste vakantiedag. Heb je een beetje kunnen ontspannen? 
Nou, we zijn een weekje weg geweest met het hele gezin. We hadden een wandelvakantie op de planning staan in de Eifel. Dus dan was het vier uur wandelen en dan werd je weer bij een nieuw hotel opgewacht met een grote glasbel Duits bier. Dus dat was lekker! Maar ik ben eigenlijk niet zo goed in ontspannen. Na één vakantie word ik dan toch wat onrustig, omdat ik het gewoon lekker vind om in de pub aan de gang te gaan. Dan heb ik weer allemaal nieuwe ideeën die ik wil gaan aanpakken. Maargoed, ik weet dat ik dan ook vakantie heb, dus dan houd ik mij toch in en doe ik uiteindelijk niet zo veel. 

Heb je verder nog een favoriete bezigheid tijdens je vakantie, zoals wandelen tijdens je laatste vakantie? 
Nee, niet iets specifieks. Zeker toen de kinderen nog jong waren, zochten we daar onze vakanties op uit. Dan wilden wij vooral dat de kinderen wat leuks te doen hadden. Dus in het algemeen hebben wij niet hele avontuurlijke vakanties. Maar de kinderen zijn nu groot en hebben we voor wat avontuurlijks gekozen. Elke dag je bed uit, wetende dat je een stuk of vijftien kilometer gaat wandelen door de natuur was een prettige ervaring. 

Ik had op je Facebookpagina gekeken en ik zag dat je in het plaatsje Nibbixwoud, vlak bij Hoorn bent geboren. Hoelang heb je daar gewoond?
Klopt, maar daar hebben we heel kort gewoond hoor, tot m’n tweede ongeveer. Mijn vader werkte als ambtenaar op het gemeentehuis van Langeraar en Ter Aar, dus dat was de reden dat we toen daarheen waren verhuisd. Op mijn achtste verhuisden we nogmaals. Ditmaal naar Ter Aar, waar ik een langere tijd bleef wonen. Op mijn negentiende ging ik uiteindelijk in Ter Aar op mezelf wonen. 

In wat voor soort gezin ben je opgegroeid en hoe waren je ouders? 
Mijn vader was een soort van self made jazzmuzikant, dus van hem heb ik hoogstwaarschijnlijk mijn muzikale talent meegekregen. Ik heb naast mijn ouders ook een oudere broer Tony. Mijn broer en ik hebben allebei gitaarles van onze vader gehad. We hadden voor de rest eigenlijk een heel leuk en stabiel gezin. Mijn vader was wel heel dominant, zoals men dat dan noemt. Maar dat was vooral muziekgerelateerd. Muziek was alles voor hem en hij was daarom ook ontzettend trots dat zijn beide zonen gitaar speelden. Daar was hij dan ook erg veel mee bezig. En mijn moeder was een lieve, traditionele moeder. Gewoon gezellig, lekker met een bakkie koffie of thee erbij. Ik heb een goede opvoeding genoten. 

Je vertelde dat je op het conservatorium hebt gezeten, hoe is dat precies gegaan? 
Ik had eerst dus les gehad van mijn vader. Eerst wilde ik er niets van weten, maar toen zag ik mijn broer opeens vrij goed gitaar spelen. Toen begon het toch ook bij mij te borrelen en ontstond er een gezonde, broederlijke twist, die ik heb gewonnen [lacht]! Want toen ik gaandeweg les kreeg van mijn vader, bleek ik toch wel iets meer aanleg te hebben dan gemiddeld en ben ik door hem doorgestuurd naar een andere leraar om echt klassiek gitaar te leren spelen. Toen kreeg ik het idee om naar een conservatorium te gaan en heb ik er zodoende naartoe gewerkt. Toen ik audities moest doen, was ik uiteraard enorm zenuwachtig en vreesde ik dat ik nergens zou worden aangenomen. Uiteindelijk was ik op elk conservatorium aangenomen en had ik toen voor het conservatorium in Utrecht gekozen. Dit was de zomer van mijn leven.

Wat was je eerste gitaar?
Mijn eerste gitaar die ik gekocht had was een Hofner. Dit was een akoestische gitaar die ik later heb laten versterken. Met deze gitaar ben ik toen mijn eerste bandje begon op de middelbare school en speelden we daarmee in de pauzes. 

De enige band die ik ken waarin jij speelt of speelde, is No Harm. 
Nee, ik heb in veel meer gespeeld. No Harm is eigenlijk het enige overgebleven bandje dat ik nu nog heb. Vroeger zat ik in zoveel andere bandjes. Maar op de donderdagavonden, toen ik net in Querelle werkte, zat de zanger van No Harm (Wilbert) regelmatig met wat vrienden biertjes te drinken. Hij zat op de popschool en vertelde dat hij heel graag een bandje wilde beginnen en vroeg hij aan mij of ik mee wilde doen. Maarja, ik had dus al zoveel bandjes en was ik in het begin ook wat sceptisch. Maar hij bleef zo aan m’n kop zeiken, totdat ik toch maar een keer ben gaan kijken. Ik vond Wilbert sowieso een onwijze aardige gast, dus de klik was er al. Toen besloot ik om in No Harm te gaan spelen, naast de vele andere bandjes waarin ik speelde. 

Zijn er een van die bandjes dan uiteindelijk nog groot geworden? 
Nee, dat is er gewoon nooit van gekomen. Ik heb dat in een korte periode wel geambieerd. Toen ben ik één keer op tv geweest bij Live & Cooking van Carlo en Irene. Dat bandje had ik toen opgezet met een toetsenist. Toen hadden we een zangeres die ook in GTST speelde, om te kijken hoe ver we hiermee zouden komen. Dat was allemaal hartstikke leuk, maar dan kom je dus ook in no-time met allemaal mensen in contact waarvan je denkt, Jezus, wat moet ik hiermee? Dan was er een soort halve manager die vond dat er een andere drummer in ons bandje moest. Maar die drummer was een vriend van mij, dus die gingen we natuurlijk niet laten vervangen. En toen wist ik dat we zulke ongein meer zouden gaan krijgen. Deze wereld was totaal niet aan mij besteed en besloot ik op dat moment dat muziek als hobby moest blijven en de horeca gewoon mijn werk was. Dit was een combinatie die ik ook erg fijn vond. 

Je hebt een geruime tijd in Querelle gewerkt, wil je een verhaal of gebeurtenis met de Alphenaar delen uit dat tijdperk? 
Klopt, ik heb uiteindelijk achttien van de 32 jaar in Querelle gewerkt. Ik heb alleen niet echt iets wat mij bij staat, er gebeurde natuurlijk van alles. Maar waar ik vooral aan moet denken waren de afterparty’s in Querelle. Je bent nog jong, dus dan ga je wanneer iedereen naar huis is nog zelf even borrelen met je collega’s. Dat was regelmatig ontzettend gezellig, waardoor ik gewoon soms een nachtje oversloeg. Dat doe je dan twee keer, totdat je vreselijk op je kloten krijgt van Harry (eigenaar van Querelle). Maar die tijd was natuurlijk wel ontzettend leuk. Als ik geluk had was de Hoogvliet al in de ochtend open om een boodschapje te halen terwijl ik dronken was en ging ik daarna weer terug [lacht]. Maarja, dat doen we nu natuurlijk niet meer! 

Op een gegeven moment besloot Harry te stoppen met Querelle en de boel te verkopen. Wat was jouw reactie? 
Toen was ik al twee jaar begonnen met Hendrick’s Pub, maar ik vond het heel jammer dat Querelle dicht ging. Ik vond het nog fijn om in mijn spaarzame tijd daar nog weleens een biertje te doen. Ik had er wel eens over nagedacht om Querelle over te nemen in die jaren daarvoor, maar mij kwam later het nieuws ter ore via mijn gokkastenman dat Café Markx te koop stond. Die heb ik toen onderhands overgenomen en zo geschiedde. Uiteindelijk is deze keuze achteraf ook veel beter geweest. Ik vind de Julianastraat (de straat waar Querelle in stond) te druk en Querelle was eigenlijk veel te groot met een enorm terras. Als ik nu BAR32 (opvolger van Querelle) zie dan denk ik, mijn God, al die meters die ik daar gelopen heb.